Jo Froman is tweedejaarslid van de Youth Action Council en eerstejaarsstagiair bij Hunger Free Oklahoma. Lees hieronder verder voor Jo's verslag van Anti-Hunger Day in het Capitool:
Ik had de nacht ervoor niet zo goed geslapen en werd veel eerder wakker dan normaal, maar ik was wel in vorm om veel te leren over wat we nodig hebben om de honger in Oklahoma op te lossen en hoe we met senatoren en afgevaardigden kunnen samenwerken om ervoor te zorgen dat niemand honger lijdt. Ik leerde bijvoorbeeld over de statistieken over voedselonzekerheid in Oklahoma, en hoe SNAP $1.54 aan economische activiteit genereert met elke dollar die aan het programma wordt besteed. De wetsvoorstellen die werden ingediend, waren ook interessant om te leren kennen. Zo interesseerden de wetsvoorstellen HB 1575, SB 190 en SB 806 me enorm, omdat ze mensen goede kansen bieden om ervoor te zorgen dat ze hulp krijgen. Luisterend naar de sprekers voor "Sharing Your Advocacy Story", zoals de twee panelleden hun verhalen vertellen over waarom en hoe ze pleitbezorgers zijn geworden voor deze zaak van hongerbestrijding, zou ik zeggen dat ze verhuisd zijn, aangezien mijn gezin afhankelijk is van SNAP, en wat mij er echt toe heeft aangezet om tegen honger te vechten. Ik heb zelf maar een fractie meegemaakt van wat andere mensen aan het einde van de maand meemaken, maar ik wil ervoor zorgen dat mensen toegang hebben tot de middelen die ze nodig hebben. Net als het verhaal van een van de panelleden, sprak hun verhaal me aan omdat hij in een zorginstelling werd geplaatst voordat hij voor zichzelf kon zorgen. Ik heb dit zelf ook zien gebeuren met mijn familie en mensen in mijn gemeenschap. Alleen de programma's die helpen bij hongerbestrijding hebben hem en zijn gezin geholpen en hem gebracht waar hij nu is. Maar als deze middelen eerder waren aangeboden, had hij die positie niet zo lang hoeven te vervullen.
Zoals het verhaal van een mede-YAC-lid, die niet alleen over voedselonzekerheid ging, maar ook over de angst om beschaamd te worden omdat ze arm zijn. Dit wordt geïllustreerd door het verhaal van zijn moeder die fluisterde over hun SNAP-saldo en hij zijn moeder aanmoedigde om zich niet te schamen voor de hulp die ze kregen. Dit laat me echt zien dat veel mensen die aan deze programma's deelnemen zich schamen voor het ontvangen van hulp, niet alleen in Oklahoma maar in de VS, terwijl dat niet zo zou moeten zijn. Deze programma's bestaan om die reden: om te helpen, en dat moeten ze blijven doen. Daarop heb ik me gericht tijdens de rondleiding door de hoofdstad en tijdens de interviews en vragen over deze wetsvoorstellen, welke zullen worden aangenomen of afgewezen, omdat deze programma's enorm nuttig zijn en hun belangrijkste doel is om te helpen. Mensen weigeren vaak hulp te zoeken uit schaamte, of het nu gaat om vrienden, familie of gewoon een diepere persoonlijke worsteling. Maar als we blijven pleiten voor deze programma's en deze wetsvoorstellen, en ervoor zorgen dat mensen begrijpen dat er geen reden is om zich te schamen voor het krijgen van hulp, dan is onze missie geslaagd.
Ik probeerde ook het werk van de senatoren en afgevaardigden te observeren, als ze op hun kantoor waren, want we bezochten de deadline voor alle wetsvoorstellen waar ze voor stemden. We ontmoetten afgevaardigde John Waldron. Hij was vriendelijk in het interview en probeerde ons de best mogelijke antwoorden te geven. Hij probeerde de wetsvoorstellen waar hij voor stemde uit te leggen en legde uit waarom hij zo had gestemd. We spraken ook met hem over het belang van schoolmaaltijden, gratis en afgeprijsde lunches en ontbijtprogramma's na de schoolbel. Hij was een voormalig docent en is nauw betrokken bij deze programma's en heeft ze al eerder zien werken. Er waren ook studenten die deelnamen aan het 'House or Representatives Page'-programma, een programma voor junioren en senioren dat bestaat uit samenwerken met afgevaardigden, deelnemen aan schijnprocessen en boodschappen voor hen doen. Terwijl we met afgevaardigde John Waldron spraken en een groep van die studenten langs ons liep, achter een andere afgevaardigde aan. Ik vertelde John Waldron over het programma en we wisselden e-mails uit in de hoop dat ik me snel voor het programma kon aanmelden.
De hele tijd in de hoofdstad was een belevenis. Ik liep door de gangen. De meeste muren waren beschilderd, zeker originele schilderijen, want de impasto was dik op het doek en de onderlaag was door de lagen heen te zien. Het was ook leuk om aan het einde van de rondleiding door het museum te lopen. Daar werd het restauratieproces van dit monumentale gebouw getoond. Het was een leuke ervaring om er doorheen te lopen. Het was echt een eer om in het Capitool te zijn en te praten met de afgevaardigden en senatoren die met ons samenwerkten in de strijd tegen honger in Oklahoma.
~Jo Froman